Victor Hugo Nedir

Victor Hugo (1802-1885), Fransız şair ve yazar. Lise öğreniminden sonra Paris Hukuk Fakültesi’ne yazıldıysa da sürdürmeyerek kendini tutkuyla bağlı olduğu edebiyata verdi.

1822’de yayımlanan Odes et Poesies Di-verses (Od’lar ve Çeşitli Şiirler) adlı kitabı nedeniyle XVIII. Louis kendisine bin frank aylık bağladı Bu tarihten sonra çalışmalarını şiir, roman ve tiyatro türlerinde sürdürdü, ve bu türlerin tümünde de büyük başarı kazandı. 1824’de Fransız romantiklerinin yayın organı La Muse Francaise (Fransız Esini) dergisini kurdu. Romantik sanatçılar çevresinin odak noktası oldu. 1841 ‘de Fransız Akademisi’ne üye seçildi. 1848 Devrimi’nden sonra parlamento üyesi oldu.

Cumhuriyet yanlısı olan Hugo, lîl, Napoleon’un hükümet darbesi üzerine r851’de Belçika’ya kaçmak zorunda kaldı. 1870’e dek sürgünde kaldı. Bu yıllarda peşpeşe yeni romanlar yazdı. 1870’de Üçüncü Cumhuriyet’in ilanıyla yeniden Paris’e döndü ve Ulusal Meclis’e üye seçildi. 1871’de Paris Komünü’nü benim-sememesine karşın, komünün yenilgiye uğratılmasından sonra komüncülerin bağışlanması için çaba gösterdi; ancak sonuç alamadı. Giderek siyasal yaşamdan uzaklaştı.

Son yıllarım sonradan kendi adını alan Avenue d’Eylau’da geçirdi. Fransa’da romantizm akımının sözcüsü ve baş temsilcisi olan Hugo, büyük bir ustalıkla kullandığı Fransız dilinde verdiği eserlerinde insanlığın aydınlık geleceğine duyduğu inancı dile getirdi.

Yurt ve insanlık sevgisi temalarını işledi. Yaşadığı çağda ve sonrasında da halk tarafından en çok sevilen yazarlardan biri oldu.1985’de ölümünün 100. yılı nedeniyle Fransa’da Hugo Yılı ilan edileli. Tüm dünyada adına etkinlikler düzenlendi.

Victor Hugo Başlıca Eserleri: Şiir: Les Feulles d’au-tomne (Sonbahar Yaprakları, 1831); Les Chants du Cripuscule (Şafak Türküleri, 1835); Les Voix Intârieurs (Gönülden Sesler, 1887); Les Revons et les ombres (Işınlar ve Gölgeler, 1840). Roman: Bug-Jurgal (1826); Notre-Dame’un Kamburu (Notre-Dame De Paris, 1831); Sefiller (Les Misârables, 1862); Les Travailleurs de la Mer (Deniz işçileri, 1866), Marion de Lorme (1829), Hernani (1930).