Filistin Kurtuluş Örgütü Nedir

FİLİSTİN KURTULUŞ ÖRGÜTÜ Filistin halkının varlığını sürdürmeyi ve Filistin’in bağımsızlığını amaçlayan tüm siyasal ve askersel kuruluşları birleştiren örgüt. Ocak 1964’te Kahire’de yapılan Arap Birliği toplantısında kurulması kararlaştırıldı ve aynı yılın Mayıs ayında Filistin Arapları Ulusal Kon-gresi’nde resmen kuruldu. Başkanlığa seçilen Ahmet Şukayri, bir süre sonra yerini Yaser Arafat’a bıraktı.

Üçüncü Arap-Israil savaşından (Haziran, 1967) sonra, merkezini İsrail’in işgal ettiği topraklara taşıdığına açıklayarak, direniş ve gerila eylemlerini orada geliştirdi. IV. Ulusal Kongre’de direnme eyleminin birleştirilmesi amacıyla kurulan (Şubat 1969) Birleşik Askeri Komutanlık, silahlı savaşım için Filistin Komutanlığına dönüştürüldü (Nisan 1969).

Dördüncü Arap-Israil Savaşı’ndan sonra Filistin direnişine katılan çeşitli topluluklar Filistin Kurtuluş örgütü (FKÖ) çevresinde toplandı. Bu grupların başlıcaları şunlardır: El Fetih, Es Saika, Filistin Kurtuluş Cephesi, Filistin Kurtuluşu İçin Halk Cephesi, Filistin’in Kurtuluşu İçin Demokratik Cephe, Arap Kurtuluş Cephesi. Nasırın 1970’de ölümünden sonra FKÖ üç yıl süren bir yenilenme süreci yaşadı.

Ürdün ordusu 1971’de Ürdün’deki Filistin kam- pl arına saldırdı ve FKÖ gerillaları ülkeden çıkarıldı. Bu olaydan sonra Lübnan, FKÖ’nün üslendiği başlıca ülke oldu. Ekim 1973’te Mısır ve Suriye cephelerinde başlayan IV. Arap -İsrail savaşında FKÖ önemli etkinlik gösterdi. Cezayir Konferansında (1973) ve Rabat’ta yapılan VII. Arap Doruk Toplantısında (1974) FKÖ, Filistin halkının tek yasal temsilcisi olaıak tanındı.

Ardından, İslam Konferansı, BM, Bağlantısız Ülkeler Topluluğu ve Afrika Ülkeleri Doruğu’nda da etkinlik kazanan FKÖ; uluslararası düzeyde Filistin’in yasal temsilcisi sayıldı. 1974’ten başlayarak BM’ye sürekli temsilci gönderdi. Lübnan’daki iç savaşa (1975-1976) katılan örgüt, İsrail’e karşı direnişi sürdürdü. Mısır-Israil-ABD arasında imzalanan Camp David Anlaşmasından sonra FKÖ’nün diplomatik başarılarından ve birçok ülke ile geliştirdiği iyi ilişkilerden rahatsız olan çevreler, Filistin’e karşı yeni bir tedhiş hareketi başlattılar (1980).

İsrail’in Lübnan topraklarımı işgali üzerine FKÖ gerillalar., Batı Beyrut’u üç aya yakın savun’ uk-tan sonra boşalttılar (21 Ağus-tos-1 Eylül 1982). Deniz, kara ve hava yoluyla bölgedeki Arap ülkelerine dağıtıldılar. Savunmasız kalan Batı Beyrut’ta İsrail’in desteğiyle Falanjist milislerin giriştiği insanlık dışı katliamlarda yüzlerce kşi öldürüldü (16 Eylül 1982). ABD, Fransa, İngiltere ve italya. Barış Gücü adıyla Lübnan’a müdahale etmek istedi. Bu gelişmeye ve ABD’nin önerdiği barış planına karşı çıkan Filistin Ulusal Konseyi, Filistin halkının kendi yazgısını belirleme ve devletini kurma hakkını savunan Fez Arap Planı ile Sovyet Barış Planı’m destekledi (Şubat 1983). Aynı yıl, Suriye’nin desteğindeki gruplarla Arafat yanlıları arasında çıkan çatışmalar FKÖ’nün Aralık 1983’te merkezini Lübnan’dan taşımasıyla sonuçlandı. (Bak. İsrail-Arap Savaşları) Merkezini Tunus’a taşıdıktan sonra FKÖ içinde, gittikçe artan eleştirilerle, Arafat’ın etkinliği zayıflamaya başladı.

Arafat karşıtı Flistin Kurtuluş Ordusu güçleriyle öteki karşıt örgütler, Suriye birliklerinin de desteğiyle Kasım 1983’te Lübnan’ın kuzeyindeki Trablusşam’da Arafat ve 5000 yandaşını kuşattılar. Arafat ve adamları, kenti terket-mek zorunda kaldılar. Bundan sonra Arafat, diplomatik nüfuzunu yeniden güçlendirmeye çalıştı.

Nisan 1987’de Cezayir’de toplanan Filistin Ulusal Konseyinde FKÖ’nün birliği yeniden sağlandı, Arafat, örgütlerin desteğini kazandı. 1987’de israil’in işgali altındaki topraklarda Filistinlilerin başlattığı ayaklanma FKÖ’nün yönlendirmesi altında gelişti. 16 Nisan 1988′-de Arafat’ın en yakın arkadaşı ve Filistin Devrim Kuvvetleri başkomutan yardımcısı Ebu Cihad, Tunus’taki evinde öldürüldü. 1988’de Filistin Devleti kuruldu. Devlet başkanlığına Arafat seçildi.